De shortlist voor The Next! 2020 bestaat uit:
– Gavin-Viano met Ach Mijn Wederhelft
– Akram Assam met Nietsche in Irak (werktitel)
– MOHA met Who Cares?
We stellen ze graag aan je voor.
GAVIN-VIANO – ACH MIJN WEDERHELFT
Fotograaf: Berry Lijesen
Wat als je de toneeltekst waarmee je je afstudeervoorstelling wil maken bij nader inzien te stereotyperend vindt? Dan schrijf je hem toch gewoon zelf, zo dacht vierdejaars regiestudent Gavin-Viano. Hoofdpersoon Jorden is een twintiger, bi-raciaal en homoseksueel. Hij werkt op kantoor en met zijn onstuimige liefdesleven wil hij in aanmerking komen voor PrEP (middel om hiv te voorkomen). Als zijn drie beste vriendinnen gaan trouwen leidt dat echter tot een crisis. Jordens zoektocht naar de liefde van zijn leven begint.
Gavin-Viano: “Met dit stuk wil ik laten zien dat veel keuzes en verlangens in het moderne leven universeel zijn. Het past bij mijn doel om theater toegankelijk te maken voor mensen die zichzelf voorheen niet terugzagen in verhalen die in de grote zalen verteld werden. Mede daarom betrek ik kwetsbare jongeren van Levanto Maastricht bij het repetitieproces. Ook is de cast heel gevarieerd. Hun roots liggen in Nederland, Ghana, Colombia, Turkije, de Antillen en Suriname. De jongste is 24, de oudste 70 en ze verschillen op allerlei vlakken van elkaar. Hiermee laat ik mijn publiek weten dat deze voorstelling echt bedoeld is voor eenieder, ongeacht geloof, kleur, ras, leeftijd, achtergrond en seksuele geaardheid.”
Zelf speelde Gavin-Viano als acteur in voorstellingen als ‘Grease’, ‘Rocky Das Musical’ en ‘Ragtime Das Musical’. “Het is tof dat gezelschappen meer inzien dat het vertellen van andere verhalen belangrijk is. Ik kan me ook steeds vaker herkennen in de acteurs die worden gecast en ik merk dat programmeurs bezig zijn met het bereiken van een breder publiek. Toch denk ik dat er nog meer diversiteit nodig is in de artistieke teams. Ik hoop dat ik hier straks als regisseur aan bij kan gaan dragen.”
Aanpassing coronaproof podiumkunsten
Voor de nieuwe situatie in het theater heeft Gavin-Viano SCHTOELENDANZ bedacht, een twee-uur durend concept waarbij het publiek iedere dertig minuten van zaal wisselt. De cast speelt driemaal hetzelfde, echter driemaal voor ander publiek. Zo krijgt iedere groep in totaal drie mini-delen te zien van het stuk. Door op deze manier te werken, ziet het publiek dezelfde thematiek vanuit verschillende perspectieven en in een hele andere ruimte.
Gavin-Viano wordt voor deze voorstelling ondersteund door VIA ZUID, de talentontwikkelingsorganisatie voor de professionele podiumkunsten in en vanuit Limburg.
AKRAM ASSAM / STICHTING VROLIJKE WETENSCHAP –
NIETSCHE IN IRAK
Wat de destructie in oorlog doet met de innerlijke mens.
Akram Assam, theatermaker uit Irak, nieuwkomer in Nederland, studerend aan DasArts onderzoekt in zijn werk het verschil tussen de herinnering, de zintuiglijke waarneming, de bodylanguage van mensen die leven in war-zones en mensen die leven in safe-zones, zoals wij hier.
De specifieke verschillen die hij observeert in de mensen die oorlog en destructie hebben doorleeft vertaalt Akram naar een moderne theatertaal, waarin video, licht en geluid samenkomen tot een levend verstild kunstwerk, met in dit project hij zelf als live performer.
In zijn theatervorm weet hij de bijna niet in te nemen ervaringen van oorlog en destructie te vertalen naar een abstract, filosofisch en poëtisch niveau, waardoor wij als publiek heel dicht bij het innerlijke denken en voelen willen komen., mede doordat zijn zo exact gekozen vormen van tedere schoonheid zijn.
Inhoudelijk gaat Akrams werk over “de mens”, in al zijn kwetsbaarheid zoekend naar een manier om te leven. Opvallend hoe de verhalen die Akram vertelt gaan over ieder mens, waar ook. Het laat zien hoe verbonden wij allen zijn, hoe menselijk.
Aanpassing
coronaproof podiumkunsten
Nietsche
in Irak is een solovoorstelling en in die zin hoeft Akram zijn voorstelling
niet ingrijpend aan te passen om te voldoen aan de coronamaatregelen in het
theater. Wel zal hij meer uit zijn eigen ervaring putten toen hij als jongen in
Irak de tweede oorlog in korte tijd meemaakte en waarin aan iedere inwoner een
gasmasker werd uitgereikt. Akram legt de link met de coronamaskers van nu om
zijn verhaal te vertellen.
MOHA – WHO CARES?
Fotograaf: Zsofia Paczolay
Alice Pons en Olivia Reschofsky vormen samen MOHA. Ze maken artistiek werk in de vorm van onder andere performances en sociale installaties en creëren connecties tussen het kunstenveld en andere disciplines
Who Cares? is een artistiek project in de vorm van een serie, waarmee ze de plek van care in onze samenleving onderzoeken en blootleggen. “Onze interesse in het onderwerp care groeide doorheen de jaren. Het begon zeer praktisch, met dat we naast onze artistieke praktijk ook een job hebben als verantwoordelijken voor de dagelijkse zorg van twee mensen in een rolstoel. Naarmate we onze artistieke praktijk verder ontwikkelden, begonnen we parallellen te zien tussen ons artistieke werk en het care werk.”
Voor dit project duikt MOHA op zes verschillende locaties in het werk van telkens één beroepsgroep die op verschillende manieren met care te maken heeft. Soms is de link met care direct, soms eerder subtiel. Ze zullen werken met wijk verzorgers, de huishoudelijke dienst van een bejaardentehuis, de hoveniersdienst van een begraafplaats, sociaal werkers van een jeugdorganisatie, boeren en verpleegkundigen. Ze blijven gedurende minimaal 9 weken op iedere locatie om een gelaagd portret van ieder van deze plekken te creëren door de lens van care.”
Dit portret neemt drie verschillende formats aan die samen een compositie vormen: een theatrale ervaring, performatieve veldwerk sessies en een publicatie. Op iedere locatie werken ze samen met een artistieke organisatie die de brug maakt met het kunstenveld.
“De corona-crisis maakt dat het onderwerp care nog centraler komt te staan. Wie houdt de wereld draaiende in deze momenten van crisis? We vinden het interessant dat het net die beroepen zijn waar we voor dit project mee samenwerken die nu als vitale beroepen worden beschouwd, waarvan de activiteit niet kan stoppen. Dit is geen toeval, we geloofden immers altijd al dat dit allemaal de care werkers zijn van onze menselijke wereld: diegenen die (al te vaak in de schaduw) onderhouden, voorzien, het gewicht van anderen dragen, zodat we verder kunnen gaan. In dit opzicht vinden we ons onderzoek naar care des te relevanter en brandend actueel.”
Aanpassing coronaproof podiumkunsten
Beide formats van Who Cares – de immersieve theatrale ervaring en het performatieve veldwerk – zijn op zo’n manier bedacht dat ze aan de veranderde regels in het theater aan te passen zijn. De voorstelling laat 1,5 meter afstand toe en het publiek wordt verdeeld in kleine groepen.